ΜΙΑ ΝΕΑ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ

ΜΙΑ ΝΕΑ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ




Άρθρο του Στρατή Παπαμανουσάκη



Εκατόν ογδόντα εννιά χρόνια είναι αρκετά για να κάνουν τους νεοέλληνες να ξανασκεφτούν τα γεγονότα, να βγάλουν τα συμπεράσματα και να εφαρμόσουν τα διδάγματα της νεότερης ιστορίας μας.

Την περίοδο του αγώνα της ανεξαρτησίας, με τις εξάρσεις και τις καταπτώσεις της. Την περίοδο της βαυαροκρατίας και του συνταγματικού αγώνα. Την περίοδο της συνταγματικής μοναρχίας και της πάλης για τον κοινοβουλευτισμό. Την περίοδο της ανόρθωσης, των Βαλκανικών Πολέμων, αλλά και του Διχασμού και της Μικρασιατικής Καταστροφής. Την περίοδο του μεσοπολέμου, της αδύναμης Α΄ Δημοκρατίας και της παράδοσής της στη δικτατορία του 1936. Την περίοδο του Β΄ παγκοσμίου πολέμου, της Εθνικής Αντίστασης, αλλά και του εμφυλίου πολέμου. Την περίοδο της συντηρητικής παλινόρθωσης, αλλά και των δημοκρατικών αγώνων, που καταπνίγηκαν με τη δικτατορία του 1967. Την περίοδο της πρώτης μεταπολίτευσης, με την άνοδο των λαϊκών δυνάμεων στην εξουσία, αλλά και τη φθορά του 1989. Την περίοδο του εκσυγχρονισμού, αλλά και της εδραίωσης του πελατειακού κράτους, των σκανδάλων και της χρεωκοπίας.

Τις περιόδους πολέμων, επαναστάσεων, κινημάτων, αλλά και ειρηνικών κοινωνικών και πολιτικών αγώνων, τις εποχές προόδου και οπισθοδρόμησης, τις φάσεις ανόδου και υποχώρησης, κατακτήσεων και ανατροπών.

Δεν είναι λίγο το ότι ένας υποδουλωμένος για αιώνες βαλκανικός λαός κατάφερε όλα αυτά τα χρόνια να αποκαταστήσει την εθνική του υπόσταση και να συμπεριληφθεί στους ισχυρούς της Ευρώπης. Είναι όμως πολύ το ότι σήμερα, κατάφερε να ξεπέσει τόσο, ηθικά, κοινωνικά και οικονομικά, ώστε να λοιδορείται, να περιφρονείται και να λακτίζεται από τη διεθνή κοινή γνώμη και τις ξένες κυβερνήσεις. Το χειρότερο, ίσως είναι ότι, κανείς δεν μπορεί να απευθύνει το « τίς πταίει » σε ένα ξένο, μονάρχη, κόμμα η ηγέτη ξεχωριστά. Στο μέτρο που αναλογεί στον καθένα, είμαστε όλοι συνυπεύθυνοι για την απεμπόληση των ελληνικών αρχών, των ιδεών και αξιών. Για τη θεσμοποίηση της ήσσονος προσπάθειας, της απάθειας και του απονεκρωτικού εφησυχασμού. Για την αποδοχή της ρουσφετολογικής λογικής, του νεοπλουτίστικου αμοραλισμού, της ανερμάτιστης ανάπτυξης.

Όμως το βασικό δίδαγμα της ελληνικής ιστορίας για την επιτυχία είναι ενότητα, σκοπός, δράση. Ενότητα λαού και ηγεσίας, αντικειμενικός σκοπός με όραμα και προοπτική, συντονισμένη δράση με όλες τις δυνάμεις μας στον κοινό
αγώνα. Μόνο με αυτές τις προϋποθέσεις, με ριζικές αλλαγές, με επαναστατικά μέτρα, μπόρεσε πάντοτε η χώρα να αντιμετωπίσει τις δύσκολες περιστάσεις, να τις ξεπεράσει και να μεγαλουργήσει. Η εθνικοαπελευθερωτική Επανάσταση του 1821 αποτέλεσε την αφετηρία της νέας Ελλάδας. Η αντιστασιακή «Επανάσταση» του Πολυτεχνείου αποτέλεσε την απαρχή της σύγχρονης Ελλάδας. Σήμερα, περισσότερο από ποτέ άλλοτε, η Ελλάδα χρειάζεται μια νέα ειρηνική επανάσταση. Χρειάζεται μια επανάσταση συνειδήσεων και πρακτικών. Χρειάζεται μια επανάσταση πίστης στον εαυτό της, στην ιστορία και στον πολιτισμό της, στη δύναμη του λαού και στο Μέλλον. Αλλά μια τέτοια επανάσταση δεν μπορεί να γίνει στα πλαίσια και με τις αρχές του υπάρχοντος πολιτικοκοινωνικού συστήματος. Η περίοδος της μεταπολίτευσης έχει χρεοκοπήσει, όχι μόνο οικονομικά, αλλά και ηθικά και πολιτικά. Καμιά κυβέρνηση από τα κόμματα εξουσίας, ούτε καν με τη στήριξη μικρότερων κομμάτων, δεν μπορεί να πάρει τα αναγκαία μέτρα, που άλλωστε είναι αντίθετα στις αρχές και στις επιδιώξεις αυτών των κομμάτων. Καμιά τέτοια κυβέρνηση δεν μπορεί να διαχειριστεί την κρίση, που τα ίδια τα κόμματα αυτά δημιούργησαν.


Μια τέτοια επανάσταση ή θα γίνει έξω από τα πλαίσια αυτά ή δεν θα είναι καθόλου επανάσταση. Μπορεί οι ιδέες και οι επιδιώξεις μιας νέας επαναστατικής διαδικασίας να είναι ακόμη αδιόρατες, μολονότι και οι ενδείξεις δεν λείπουν και η προορατικότητα πολλών μπορεί να τις διακρίνει. Εκφράζονται φόβοι για κοινωνικές εκρήξεις, όσο τα αναποτελεσματικά μέτρα για την οικονομία θα εντείνονται. Και οι σκεπτικιστές φοβούνται νέους εθνικούς κινδύνους την ώρα της μεγάλης αποδυνάμωσης της χώρας. Όσο είναι ακόμη καιρός πρέπει να αποτραπεί μια νέα τραγωδία. Όλοι οι σκεπτόμενοι έλληνες, όλοι εκείνοι που δεν έχουν συμφέροντα και εξαρτήσεις, όλοι όσοι οραματίζονται μια Ελλάδα περήφανη, ελεύθερη, δημοκρατική, αποτελούν τους εν δυνάμει φορείς αυτής της επαναστατικής διαδικασίας. Μια νέα επανάσταση, χωρίς βία, αλλά με πειθώ, θα γίνεται κάθε μέρα που περνά όλο και πιο επιτακτική και αναπότρεπτη.

Μια Νέα Επανάσταση ολόκληρου του ελληνισμού, εναντίον των κατεστημένων αντιλήψεων και του καθιερωμένου συστήματος, μια επανάσταση όλων μαζί και καθενός χωριστά, με μια νέα ηγεσία, που θα ανατρέψει το παλιό για να βάλει στη θέση του το νέο. Που, στις νέες συνθήκες, θα αναδείξει νέες πολιτικές δυνάμεις, νέες κοινωνικές δράσεις, νέες οικονομικές δομές, που θα δημιουργήσει σοβαρό, αξιόπιστο και υπολογίσιμο κράτος, που θα καταστήσει την Ελλάδα αντάξια της ιστορίας της, οδηγό στη Ευρώπη και σεβαστή στον κόσμο.