ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ  ΤΗΣ  ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ

Άρθρο του Στρατή Παπαμανουσάκη

    Πάνω από διακόσια χρόνια, στη διάρκεια των δύο τελευταίων αιώνων της ιστορίας, η Αριστερά αντιπροσώπευσε στην πολιτική, στην κοινωνία και στον πολιτισμό το όραμα της ελευθερίας, της ισότητας και της αλληλεγγύης. Από την αριστερή πτέρυγα της γαλλικής επαναστατικής εθνοσυνέλευσης μέχρι τις αριστερές θέσεις της προοδευτικής, δημοκρατικής και σοσιαλιστικής παράταξης της εποχής μας, η Αριστερά υπερασπίστηκε τα λαϊκά δικαιώματα, καταπολέμισε την ανισότητα, αντιτάχθηκε σε κάθε σκοταδισμό. Σε ολόκληρο τον κόσμο η Αριστερά αναδείχθηκε στην πρωτοπορεία των αγώνων για την ειρήνη, τη συνεργασία των λαών και την κοινωνική χειραφέτιση.
   Αλλά η Αριστερά δεν υπήρξε ποτέ ενιαία. Ανάμεσα στην άκρα αριστερά, την κομμουνιστική αριστερά, τη δημοκρατική αριστερά, μεταξύ σοσιαλδημοκρατίας, αριστερού φιλελευθερισμού και κεντροαριστεράς, εντός του μετώπου των αριστερών κινημάτων, διεκδικήσεων και αγώνων, μεσολάβησαν βαθειές αντιθέσεις, αγεφύρωτες ρήξεις και συγκρουσιακές πολιτικές. Η Αριστερά οριοθετήθηκε στα αριστερά της από την κομμουνιστική κοσμοαντίληψη και στα δεξιά της από τον σοσιαλδημοκρατικό ρεφορμισμό, ισορροπώντας πάντοτε σε έναν επικίνδυνο, αμφισβητούμενο, ενδιάμεσο χώρο. Η ιδιορρυθμία της ελληνικής αριστεράς, ως διακριτού χώρου μεταξύ κομμουνιστικού κόμματος και σοσιαλιστικού κινήματος, οφείλεται αφενός στο πείραμα της ΕΔΑ από το 1951 ως το 1985 και αφετέρου στη δημιουργία ενός νέου κομμουνιστικού κόμματος, που προήλθε από τη διάσπαση του ΚΚΕ του 1968 αντί για τη μετεξέλιξη του ευρωκομμουνισμού, όπως συνέβη σε άλλα κομμουνιστικά κόμματα.
    Έτσι το νέο αυτό σχήμα της αριστεράς στην Ελλάδα,  μολονότι είχε συνειδητο-ποιήσει τα προβλήματα του χώρου, δεν μπόρεσε τελικά να επωφεληθεί από τα προηγούμενα λάθη και να πετύχει τους στόχους του. Οι διεθνείς εξελίξεις στο παγκόσμιο κομμουνιστικό κίνημα και η ανατροπή της διεθνούς ισορροπίας δυνάμεων, έχουν βαρύνουσα σημασία και επίδραση και στην πορεία του ελληνικού αριστερού κινήματος, σχεδόν ίση με τις εσωτερικές αδυναμίες του. Η πορεία της νέας αριστεράς, αρχικά ως ΚΚΕ (Εσωτερικού), σημαδεύτηκε από τη σχέση του με το ΚΚΕ, τις προσπάθειες επιβίωσης και ανάπτυξης μέσα σε δύσκολες οργανωτικές και πολιτικές συνθήκες και την προοπτική μιας ενότητας των δύο κομμουνιστικών σχημάτων. Το 1974 η Ενωμένη Αριστερά απέσπασε ποσοστό 9,5% του εκλογικού σώματος και ακολούθως διαλύθηκε και πάλι. Μεσολάβησε στο ΚΚΕ (Εσωτερικού) η μορφή της Συμμαχίας Προοδευτικών και Αριστερών Δυνάμεων στις εκλογές του 1977, και ακολούθως το 2ο Συνέδριο του, με τη γραμμή του ελληνικού δρόμου για σοσιαλισμό με δημοκρατία και ελευθερία, ενός σοσιαλισμού με ανθρώπινο πρόσωπο. Ήδη είχε συνταχθεί στην πορεία του ανανεωτικού ρεύματος του ευρωκομουνισμού, απομακρυνόμενο από την παραδοσιακή γραμμή του ΚΚΕ. Στο 4ο Συνέδριο του, το 1986, αποφασίστηκε η μετεξέλιξη του κόμματος  σε ένα μη κομμουνιστικό φορέα, ανοικτό σε ευρύτερες συμμαχίες, ενώ ένα τμήμα του παρέμεινε ως ΚΚΕ(Εσωτερικού)-Ανανεωτική Αριστερά. Έτσι το 1987 εμφανίστηκε η Ελληνική Αριστερά. Το 1989 δημιουργήθηκε για λίγο μέχρι το 1991, ο εκλογικός Συνασπισμός της Αριστεράς και της Προόδου με βασικό κορμό το ΚΚΕ και την ΕΑΡ, που μετεξελίχθηκε μετά σε κόμμα και μετονομάστηκε το 2003 σε Συνασπισμό της Αριστεράς των Κινημάτων και της Οικολογίας. Το 2004 προσχώρησε στην εκλογική συμμαχία Συνασπισμός της Ριζοσπαστικής Αριστεράς. Μετά την αποχώρηση της Ανανεωτικής Πτέρυγας (ΔΗΜΑΡ) το 2010, ο ΣΥΡΙΖΑ ξεκίνησε τη μετατροπή του σε ενιαίο κόμμα το 2012 και ο ΣΥΝ αυτοδιαλύθηκε. Ο ΣΥΡΙΖΑ πραγματοποίησε το 1ο του Συνέδριο το 2013, με βασική κατεύθυνση το σοσιαλισμό με δημοκρατία και ελευθερία, τη δημοκρατική ανατροπή του πολιτικού συστήματος, με κυβέρνηση της Αριστεράς στηριγμένης σε μέτωπο κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων, για μια νέα τροχιά ανασυγκρότησης της χώρας, για μια διαφορετική Ευρώπη, για το σοσιαλισμό του 21ου αιώνα. Πολυτασικό, κινηματικό  και πολυσυλλεκτικό το νέο αυτό σχήμα της Αριστεράς, απαντώντας θετικά στα αιτήματα της ελληνικής κοινωνίας, και υιοθετώντας καθαρό αντιμνημονιακό λόγο, οδηγήθηκε σύντομα σε εκλογική άνοδο, από το 4%  των εκλογών του 2009 στο 36% των εκλογών του Ιανουαρίου του 2015, με αποτέλεσμα να κατακτήσει την κυβέρνηση σε συνεργασία με το δεξιό κόμμα των ΑΝΕΛ. Το σύνθημα «Πρώτη φορά Αριστερά» έγινε πράξη. Στην πραγματικότητα η κυβέρνηση της "αριστεράς" οδήγησε πολύ σύντομα στο τέλος της ελληνικής αριστεράς.

   Υπήρξε ένας οδυνηρός αργός θάνατος της αριστεράς, από την παράταση του "Δεύτερου Μνημονίου", τον Φεβρουάριο, τον καταρτισμό του προοιμίου ενός νέου "Μνημονίου", τον Απρίλιο, το ψευτοδημοψήφισμα για τις προτάσεις των δανειστών και το "Τρίτο Μνημόνιο", τον Ιούλιο, τις βουλευτικές εκλογές, τον Σεπτέμβριο του 2015, την πλήρη ανάπτυξη και εφαρμογή όλων των όρων των δανειστών, μέχρι τον Αύγουστο του 2018, την εκτέλεση ενός άτυπου "Τετάρτου Μνημονίου" εποπτείας μέχρι τον Μάϊο του 2019, τις ευρωεκλογές και τη βαρειά εκλογική ήττα της "αριστεράς", και μέχρι τις νέες βουλευτικές εκλογές της Κυριακής, οπότε αναμένεται η θριαμβευτική επάνοδος της δεξιάς και η συνέχιση ενός νέου κύκλου εθνικής, κοινωνικής και οικονομικής καταστροφής. Γιατί πίσω από τις ψυχρές αυτές ημερομηνίες καταγράφεται η πορεία εμπέδωσης  του ευρωπαϊκού καπιταλιστικού καθεστώτος λιτότητας και πειθαρχίας στην Ελλάδα, με την άμεση συνέργεια της "αριστερής κυβέρνησης". Το παράδειγμα εφαρμογής της νέας οικονομικής πολιτικής και  σωφρονισμού για την αθέτηση των κανόνων, με την ελληνική υιοθέτηση του δόγματος της έλλειψης εναλλακτικής λύσης. Και η συνειδητή μέθοδος εξουθένωσης  ενός ευρωπαϊκού κράτους, η καταστροφή των οικονομικών δομών του, και η προσαρμογή του  στο μοντέλο της γερμανικής καπιταλιστικής Ευρώπης, ως δουλοπαροικία χρέους με τους "αριστερούς" τοπικούς φεουδάρχες της. Και όλα αυτά μέσα σε συνθήκες απεμπόλησης κάθε αριστερής πολιτικής, συμπόρευσης με τους ταξικούς αντιπάλους και αφομοίωσης στη νέα δεξιά πολιτική. Χαρακτηριστικά της "αριστεράς" αυτής η πλήρης υποταγή στον αμερικανικό και νατοϊκό παράγοντα, η υπογραφή της εθνικά επιζήμιας Συμφωνίας των Πρεσπών, ο διχαστικός λόγος, η συνεχής υποχωρητικότητα στις τουρκικές αξιώσεις, η εξαφάνιση της ηθικής της αριστεράς με αποδοχή του ψεύδους, της θεσιθηρίας και του πολιτικαντισμού, και η προώθηση συμπεριφορών ξένων προς τις ιστορικές, παιδευτικές και κοινωνικές παραδόσεις του ελληνικού λαού.

   Αλλά ταυτόχρονα η θλιβερή αυτή πορεία σηματοδότησε και την εξαφάνιση της ελπίδας, τη ματαίωση κάθε προοπτικής, την αναίρεση της ίδιας της ουσίας της αριστεράς.  Από ολόκληρο τον αγώνα πενήντα και πλέον χρόνων της ελληνικής Αριστεράς, με τις προσπάθειες, τις αγωνίες, τις επιτυχίες, τα λάθη, τους οραματισμούς και τις αστοχίες της, δεν απομένει πλέον παρά μια μεταλλαγμένη, προδομένη, αλλοτριωμένη "αριστερά", με τα σπαράγματα της, με τις μνήμες και τα μνημόνια της, με την αδυσώπητη καταδίκη της ιστορίας, με τα ανεκπλήρωτα αιτήματα και τις αδικαίωτες θυσίες της. Αποχαιρετώντας όμως πικρά αυτή την κίβδηλη κατάληξη  της αριστεράς της φενακισμένης συνείδησης, συνεχίζομε πάντα να αναφερόμαστε στη γνήσια, την αληθινή, την αμετάβλητη αριστερά του φωτεινού πνεύματος, του μέλλοντος και του παρελθόντος. Αυτή που πολεμά ασταμάτητα στα μαρμαρένια αλώνια του ανθρωπισμού, του σοσιαλισμού και της δικαιοσύνης, αυτή που μόνο πρόσκαιρα χάνεται και πάλι ξαναφαίνεται στη ζωή, αυτή την πραγματική και την ιδεώδη Αριστερά.

TO  ΣΚΗΝΙΚΟ  ΤΗΣ  ΝΕΑΣ  ΤΡΑΓΩΔΙΑΣ

Άρθρο του Στρατή Παπαμανουσάκη

Αφιερωμένο στη μνήμη
 του Δημήτρη Γρηγορόπουλου

[Από το Σάββατο του Λαζάρου, προαγγελία της Ανάστασης, ο Δημήτρης Πλακουρίτης, ανήσυχος πνευματικός ταξιδευτής, μαχητικός δημοσιολόγος, εκλεκτός δημοσιογράφος, συγγραφέας και ασκητικός θεολόγος, δεν βρίσκεται ανάμεσα μας. Το σώμα του ανήκει στη γή του Ακρωτηρίου, που αγάπησε, η ψυχή του στον ουρανό, που λάτρεψε, αλλά το πνεύμα του παραμένει μεταξύ των φίλων του, σε ενα συνεχιζόμενο διάλογο για τον κόσμο, τον Θεό και τον άνθρωπο.]

Στη χώρα του τραγικού η τραγωδία είναι μια διαρκής κατάσταση, διακοπτόμενη συχνά από κωμικές παρεκβάσεις. Δεν πρόκειται για μια εναλλαγή του απολλώνιου και του διονυσιακού πνεύματος, ούτε καν για τη διαδοχή πολέμου και ειρήνης, όπως θα μπορούσε να υποθέσει κανείς στην εποχή του μοντερνισμού. Πιθανόν να μη το έχομε αντιληφθεί επαρκώς, αλλά ο εικοστός πρώτος αιώνας δεν ενδιαφέρεται για τον λόγο και τον αντίλογο, για το είναι και το δέον, για τον άνθρωπο και τον Θεό. Εκείνο που προέχει είναι το ιδιότυπο παράλογο, που καταφέρνει να αυτογελοιοποιείται, αλλά που σκοπεύει στην κοινωνία της αγέλης, στον μαζάνθρωπο και στην κατάργηση των διακρίσεων ταυτότητας, ιδεών και πρακτικών. Χωρίς αρχές, πνεύμα και ήθος η κατάρρευση του πολιτισμού είναι πάντοτε προδιαγεγρμμένη, όπως διδάσκει -αν μπορεί βέβαια να διδάξει- η ιστορία.
Σήμερα το αιώνιο Ανατολικό Ζήτημα επανεμφανίζεται με μια τραγικότητα ανάλογη των σημαντικών στιγμών της ιστορίας και όμως στην Ελλάδα των "Μνημονίων" κανείς δεν το αντιμετωπίζει με την πρέπουσα σοβαρότητα. Κυβέρνηση και αντιπολίτευση ασχολούνται με την καθημερινή ανάγνωση της "Πολακιάδας" ή της "Βεμπεριάνας", ο τύπος και η τηλεόραση διανθίζουν τις διαφημήσεις τους με τα σχετικά σχόλια και ο λαός παραμένει θεατής στο περιθώριο.  Χωρίς περίσκεψη και χωρίς αιδώ, η Μεταπολίτευση εξαντλήθηκε στα σκάνδαλα και στο χρέος, το πρώτο, το δεύτερο και το τρίτο "Μνημόνιο", το ένα χειρότερο του άλλου, άφισαν τη χώρα στα ερείπια και η μεταμνημονιακή περίοδος, χωρίς νεολαία, χωρίς οικονομία, χωρίς προοπτική, βαδίζει αμέριμνη προς το γνωστό άγνωστο. Mια διαχωριστική γραμμή από τη Βαλτική μέχρι την Ερυθρά Θάλασσα χωρίζει πλέον τον δυτικό κόσμο από τη Ρωσσία,το Ιράν και την Κίνα, τους τρείς σύγχρονους εκπροσώπους του "κακού", που απειλούν τα συμφέροντα Ευρώπης και Αμερικής. Κατά διαστήματα, η Ουκρανία, η Τουρκία, η Συρία, η Παλαιστίνη, η Αίγυπτος, η Λιβύη, εμφανίζονται ως σημεία αιχμής σε μια πολύπλοκη γαιοπολιτική σκακιέρα στρατηγικών συμφερόντων και ανταγωνισμών, ενεργειακών αποθεμάτων και επικοινωνιών, ιδεολογικών και θρησκευτικών συγκρούσεων. Οι τελευταίες εξελίξεις, που οδηγούν στην επανεξέταση της τουρκικής θέσης στο ΝΑΤΟ, επιφυλάσσουν σε Ελλάδα και Κύπρο ένα ιδιαίτερο ρόλο άμεσης εμπλοκής στα αμερικανικά σχέδια, στα οποία εντάσσεται η αναγνώριση της "Βόρειας Μακεδονίας", το νέο "σχέδιο Ανάν" για την Κύπρο, η ένταση στο Αιγαίο, με εμφανείς εθνικούς κινδύνους. Στο εσωτερικό της Ευρωπαϊκής Ένωσης, μετά την ουσιαστική διαίρεση της, με την αποχώρηση του Ηνωμένου Βασιλείου, την οποία μάταια προσπαθούν να ανακόψουν, τον διαχωρισμό πολλών χωρών με αφορμή το μεταναστευτικό ζήτημα, τη βαθειά διάκριση βόρειων και νότιων λαών λόγω της πολιτικής της λιτότητας, η γηραιά ήπειρος αντιμετωπίζει κρίσιμα ζητήματα συνοχής, οικονομίας και κοινωνικών αιτημάτων. Είναι βέβαιο ότι τα προβλήματα αυτά θα εκφραστούν με ένταση στις επικείμενες ευρωπαϊκές εκλογές, προς την κατεύθυνση της μεγαλύτερης συντηρητικοποίησης, της ανατροπής του κοινωνικού κράτους, του βίαιου ευρωσκεπτικισμού. Είναι πολύ αργά πλέον για την απολιθωμένη  χριστιανικο-δημοκρατική μακαριότητα του κατέχοντος και τη μεταλλαγμένη σοσιαλδημοκρατική εκδοχή της απεμπόλησης των αρχών και αξιών του άλλοτε ευρωπαϊκού σοσιαλισμού, να αντιταχθούν αποτελεσματικά στην εξτρεμιστική ακροδεξιά επέλαση, που θα επιφέρει σοβαρές μεταβολές σε ολόκληρο το ευρωπαϊκό οικοδόμημα.
Μπροστά σε αυτή την κατάσταση η Ελλάδα, αντί να αντιτάξει το αντιστασιακό της πνεύμα, τις πατριωτικές της αρετές και την αδάμαστη ενεργητικότητα της, μεταβλήθηκε εκουσίως σε αποικία χρέους, προσδέθηκε μονοδιάστατα στο αμερικανικο άρμα και κατέστρεψε τις πλουτοπαραγωγικές της πηγές. Ουσιαστικά, με την τεράστια εκτόπιση του νεανικού δυναμικού της, τη διχαστική πολιτική μεταξύ μνημονειακών και αντιμνημονιακών, πατριωτών και προδοτών, προοδευτικών και αντιδραστικών, την προϊούσα παράλυση, παρακμή και αλλοίωση των κοινωνικών της θεσμών, από την παιδεία μέχρι την οικονομία, απο τη δημόσια τάξη μέχρι τη δικαιοσύνη, από την επικοινωνία μέχρι την πολιτική, στη χώρα μας  συντελέστηκε κατά την τελευταία δεκαετία  μια κρίσιμη αποδυνάμωση της εθνικής της ισχύος. Στις συνθήκες αυτές μόνον αδαείς, αφελείς και επικίνδυνοι μπορούν να υποστηρίζουν τα φληναφήματα του τέλους των μνημονίων, ενώ η χώρα είναι δεσμευμένη στους πιστωτές της μέχρι το τέλος του αιώνα. Της μελλοντικής ανάπτυξης, ενώ δεν υπάρχει πλέον παραγωγική βάση, μεσαία τάξη και αξιόλογο επιστημονικό, επιχειρηματικό και πνευματικό δυναμικό. Και της κοινωνικής προόδου, ενώ κυριαρχεί παντού η αποπνικτική φορολογία, η επιδοματική πολιτική και η διάχυτη απαισιοδοξία. Μετά την τραγωδία της Μεταπολίτευσης και την τραγωδία των Μνημονίων  έχει πλέον στηθεί το σκηνικό μιας νέας ελληνικής τραγωδίας. Με τραγικό χορό τον ταλαιπωρημένο, ευκολόπιστο και προδομένο ελληνικό λαό, συρόμενο προς το τελευταίο σκαλί της εθνικής καταστροφής του, με τους παλαιούς ή τους νεότερους -αδιάφορο- πρωταγωνιστές ακλόνητους στη θέση τους, ανίκανους να προχωρήσουν στην αναγκαία κάθαρση από την κατάσταση στην οποία από κοινού, πλήν εξαιρέσεων, κατήντησαν τη χώρα, η τραγωδία αυτή αρχίζει να εκτυλίσσεται. Αναζητείται με την αγωνία της απελπισμένης ελπίδας το έλεος, ο φόβος, το πέρας αυτής της τραγωδίας.

H ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΤΩΝ ΠΡΕΣΠΩΝ

ΕΙΝΑΙ  ΛΑΘΟΣ

Άρθρο του Στρατή Παπαμανουσάκη

Αφιερωμένο
στη μνήμη των Κρητών Μακεδονομάχων,
ανάμεσα τους και του Παύλου Παπαμανουσάκη,
που σκοτώθηκε στον Αετό Φλωρίνης το 1905 

  Η Συμφωνία των Πρεσπών, όνειδος της σύγχρονης ιστορίας μας, πολιτικό στίγμα του κοινοβουλευτισμού και παταγώδης διπλωματική αποτυχία, είναι  πολύ  μεγαλύτερη από έγκλημα, είναι λάθος.

    Είναι εθνικό λάθος, γιατί διαγράφει μεγάλες σελίδες της ιστορίας μας, αποδίδοντας το ιερό όνομα της Μακεδονίας στους σλαύους, σβήνοντας τους ηρωϊκούς αγώνες των ελλήνων για την απελευθέρωση της Μακεδονίας, δημιουργώντας μια διαρκή απειλή, αμφισβήτηση και αστάθεια στα βόρεια σύνορα μας. Η ελληνικότητα της Μακεδονίας από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα αποτελεί διακηρυγμένη, διαρκή και αδιαμφισβήτητη πεποίθηση του ελληνικού λαού. Όποιες αμφισβητήσεις υπήρξαν ποτέ είτε προέρχονταν από τους ξένους είτε αποκηρύχθηκαν πλέον από τους ίδιους τους εκφραστές τους. Η λεγόμενη τώρα "βόρεια μακεδονία", κατά τη μέγιστη εδαφική της έκταση, βρίσκεται έξω των γεωγραφικών ορίων της Μακεδονίας από την αρχαιότητα μέχρι τη νεοτερικότητα. Ο Μακεδονικός Αγών έληξε με την απόκρουση του βουλγάρικου επεκτατισμού. Οι αναταράξεις, που προκάλεσε στην περιοχή η μεταπολεμική ίδρυση της Γιουγκοσλαυϊας του Τίτο, περιορίστηκαν στα εσωτερικά όρια της χώρας του και το προπαγανδιστικό όνομα της Μακεδονίας, που αντικατέστησε την Bardarska, δεν επέφερε καμιά αλλαγή στα διεθνή δεδομένα. Η μετέπειτα καλλιέργεια ψευδοεθνικών χαρακτηριστικών περί δήθεν μακεδονικών παραγώγων, λαού, έθνους, γλώσσας, ιστορίας και πολιτισμού, μόνον ως γραφικότητα αντιμετοπιζόταν. Τα επιδρομικά σλαυϊκά φύλα του ογδόου αιώνα οικοιοποιούνταν την αρχαιότατη ελληνική ιστορία, στήνοντας αγάλματα του  Μεγάλου Αλεξάνδρου στα Σκόπια ! Και βεβαίως η κατάσταση του κράτους των Σκοπίων μετά την διάλυση της Γιουγκοσλαυϊας, υπό το προσωρινό της όνομα, δεν μεταβλήθηκε ουσιαστικά. Υπήρξαν βέβαια οι πιέσεις των ξένων παραγόντων. Αλλά έπρεπε η ελληνική κυβέρνηση να συνεργήσει στα ξενοκρατικά σχέδια. Και ιδού σήμερα το αποτέλεσμα του εθνικού λάθους.

   Είναι πολιτικό λάθος, γιατί εδίχασε βαθύτατα τον ελληνικό λαό σε "εθνικόφρονες" και "προδότες", επαναφέροντας στη μνήμη μας τις πιο μαύρες σελίδες του εμφυλίου. Εξευτέλισε τον κοινοβουλευτισμό με τις διαμάχες, τις διασπάσεις και  διαλύσεις των πολιτικών κομμάτων. Διέφθειρε τα πολιτικά ήθη με τις φαυλοκρατικές μετατοπίσεις, υπουργοποιήσεις και αλλαξοπιστήσεις βουλευτών προς κατασκευήν ετερόκλητων πλειοψηφιών. Και δημιούργησε τις ακραίες συνθήκες πόλωσης, φανατισμού και διαιρέσεως στην πατρίδα μας, την ώρα που τα κοινωνικά. πολιτικά και οικονομικά προβλήματα οξύνονται, η χώρα απειλείται με νέο ¨Μνημόνιο¨ και οι γεωπολιτικές ανακατατάξεις καθιστούν απροσδιόριστο το μέλλον. Στην πολιτική όμως το λάθος δεν οδηγεί μόνο στην καταστροφή του διαλόγου, των θεσμών και του πολιτεύματος, αλλά συμπαρασύρει και τους εμπνευστές, τους συνεργούς και τους αυτουργούς αυτού του λάθους. Μόνον ιστορικά ανιστόρητοι, πολιτικά άφρονες και ηθικά ανερμάτιστοι, θα μπορούσαν να επιχειρήσουν την υλοποίηση  οιονεί σχεδίου αποσταθεροποίησης της  πολιτικής, κοινωνικής και οικονομικής ζωής του τόπου μας. Ήδη η χώρα έχει εισέλθει σε ανεπίσημη προεκλογική περίοδο, η άνοδος των ακραίων πολιτικών δυνάμεων είναι σαφώς βεβαιωμένη και η αποσύνθεση των ενδιαμέσων κομμάτων ευνοεί τον άκρατο διπολισμό. Και το μετεκλογικό σκηνικό, μετά την αναμενόμενη εκρηκτική, θυελλώδη και χωρίς όρια αναμέτρηση, δεν  πρόκειται να οδηγήσει σε σταθερότητα, αλλά σε άγνωστες ακόμη δυσμενείς, βεβαρημένες και επικίνδυνες καταστάσεις.

   Είναι διπλωματικό λάθος, γιατί για πρώτη φορά η ισχυρότερη χώρα υποκύπτει στην ασθενέστερη, συνομολογεί χωρίς μάχη δυσμενείς όρους και παραδίδει χωρίς πόλεμο εθνικό κεφάλαιο. Η ελληνική διπλωματία, με την ευθύνη των εκάστοτε κυβερνήσεων, από την εποχή της "μακεδονικής δημοκρατίας" της ομοσπονδιακής Γιουγκοσλαυϊας μέχρι σήμερα, αδράνησε, ολιγώρησε και οπισθοχώρησε σε θέσεις όλο και πιο ενδοτικές για να καταλήξει στη σημερινή κατάσταση. Υπήρξε καταστροφικό λάθος η σιωπή για το όνομα της "μακεδονίας" του Τίτο, η υποβάθμιση του ζητήματος όσο εξαπλωνόταν η προπαγάνδα των Σκοπίων, η παράλειψη αντιδράσεως σε ποικίλα θέματα σχετικά με τη γλώσσα, την ιστορία και τον πολιτισμό των "μακεδόνων". Υπήρξε ολέθριο λάθος η επιπόλαιη αποδοχή του προσωρινού ονόματος της "Πρώην Γιουγκοσλαυϊκής Δημοκρατίας της Μακεδονίας" (Μητσοτάκης-Σαμαράς) το 1991, η αγνόηση της αποφάσεως του Συμβουλίου των πολιτικών αρχηγών του 1992 για την μη παραχώρηση του μακεδονικού ονόματος, η ενδιάμεση συμφωνία του 1995, η ανερμάτιστη παραδοχή της "σύνθετης ονομασίας με γεωγραφικό προσδιορισμό" (Καραμανλής-Μπακογιάννη), το 2008. Και υπήρξε τραγικό λάθος η τελειωτική υποτιμητική αναγνώριση της "βόρειας μακεδονίας" (Τσίπρας-Κοτζιάς). Κατά την αρχική εμφάνιση του ζητήματος η ελληνική διπλωματία απεμπόλησε τις δυνατότητες αντιδράσεως της ως μέρος των νικητριών δυνάμεων μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Κατά τη δεύτερη περίοδο δεν εχρησιμοποίησε καν το κύρος, τη θέση της στην ατλαντική συμμαχία και την ευρωπαϊκή οικογένεια και την πρωτοκαθεδρία της στα Βαλκάνια. Και κατά την τρίτη και τελική φάση όχι μόνον δεν αξιοποίησε την ισχυρή της θέση έναντι των γειτόνων της, αλλά αντίθετα υποκινούμενη από ενδόμυχες εθνομηδενιστικές απόψεις, από ανόητες συμβιβαστικές τάσεις και από απολύτως υποχωρητικές προθέσεις, κατέληξε στο σημερινό αποτέλεσμα. Σε ολόκληρη την περίοδο εξελίξεως του ζητήματος, αγνοήθηκε η σημασία του ονόματος της Μακεδονίας  για τους βόρειους γείτονες, ως οχήματος εθνικού προσδιορισμού, προβολής αλυτρωτικών διαθέσεων και δημιουργίας εθνοτικής μειονότητας εντός των συνορων μας. Υποβαθμίστηκε ο κίνδυνος αυτός και υπό το όνομα "βόρεια μακεδονία", που παραπέμπει και σε μια "νότια μακεδονία", όπως ήδη ακούστηκε από την κρατική τηλεόραση !!!  αυτή η ανθελληνική ονομασία. Το κυριότερο, αναγνωρίστηκε " μακεδονικός λαός" και "μακεδονική γλώσσα", δηλαδή στοιχεία που αποτελούν κύρια εθνικά συστατικά κάθε κράτους, υπό την κάλυψη δήθεν της υπηκοότητας και της σλαυϊκής γλώσσας. Ενώ καθημερινά οι σκοπιανοί και οι φίλοι τους ομιλούν για "μακεδονία " και "μακεδόνες", για ένα δηλαδή ανύπαρκτο έθνος, που αντιπαρατάσσεται στην ιστορία της Μακεδονίας, στα ελληνικά συμφέροντα, και στα εθνικά μαςδε δικαιώματα.

  Η Συμφωνία των Πρεσπών υπήρξε το άμεσο αποτέλεσμα των νατοϊκών και ευρωπαϊκών σχεδιασμών για το μέλλον των Βαλκανίων, με την πρόθυμη συνέργεια της ελληνικής κυβερνήσεως, των αποστατών συνοδοιπόρων της και των ενδιαφερόμενων κύκλων τους. Η Συμφωνία αυτή είναι επικίνδυνη, επιζήμια και μειοτική για την Ελλάδα.  Ήδη πανηγυρίζουν οι ξένοι παράγοντες για την επιτυχία των στόχων τους, η Τουρκία για τη σύσφιξη των σχέσεων της εντός του ΝΑΤΟ  με το νέο μέλος του, το ίδρυμα Σόρος για την προώθηση των σκοπών του. Η Συμφωνία των Πρεσπών θα εξελιχθεί ασφαλώς σε παράγοντα αποσταθεροποίησης της περιοχής. Ήδη διέρρευσε από το Ρωσικό Συμβούλιο Διεθνών Σχέσεων  σχέδιο επανακαθορισμού των βαλκανικών συνόρων κατά το πρότυπο της Συρίας, με τη συμμετοχή και των άλλων μεγάλων δυνάμεων. Θα λειτουργήσει δε ως καταλύτης για μειονοτικά, αλυτρωτικά και εσωτερικά προβλήματα και στις δύο χώρες. Μια συμφωνία με τους λαούς και των δύο μερών αντίθετους κατά πολύ μεγάλο ποσοστό, με διαλυμένο το πολιτικό, οικονομικό και κοινωνικό τους πλαίσιο, με την προοπτική μεγάλων μεταβολών στην Ευρώπη, στα Βαλκάνια και στον κόσμο, δεν επιτρέπει καμιά αισιοδοξία για το μέλλον. Αντίθετα η συμφωνία αυτή θα οδηγήσει, σε απροσδιόριστες, απρόσμενες και αρνητικές  εξελίξεις. Το λάθος της Συμφωνίας των Πρεσπών. συμπαρασύροντας την ιστορία, την πολιτική και τη διπλωματία, υπερβαίνει κατά πολύ τό έγκλημα.

25 Ιανουαρίου 2019