«ΥΠΑΡΧΟΥΝ  ΔΙΚΑΣΤΕΣ  ΚΑΙ   ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ»

Άρθρο του Στρατή Παπαμανουσάκη

Επιτίμου Προέδρου Δικηγορικού Συλλόγου Χανίων

Τα γεγονότα της τελευταίας τριετίας είναι γνωστά. Στις συνθήκες της βαθειάς κρίσης του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού, στην Ελλάδα μετά την ευφορία της εκλογικής νίκης Παπανδρέου του 2009 και την πολιτική του «Λεφτά υπάρχουν», αρχικά και του «Τιτανικού» στη συνέχεια, η κυβέρνηση παίρνει τα πρώτα περιοριστικά πακέτα μέτρων Φεβρουαρίου και Μαρτίου 2010. Ακολούθως υπό το φάσμα της χρεωκοπίας, συνομολογεί με την Τρόϊκα  το αποικιακό Πρώτο Μνημόνιο του Μαΐου 2010, ψηφίζεται το Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα 2012-2015 του Ιουνίου 2011, αποφασίζεται το Δεύτερο Μνημόνιο του Οκτωβρίου 2011, με σειρά οδυνηρών αντιλαϊκών μέτρων, και μέσα σε θύελλα αντιδράσεων παραχωρεί τη θέση της στη νέα κυβέρνηση Παπαδήμου τον Νοέμβριο 2011. Μετά από μια σειρά νομοθετικών παρεμβάσεων, μια νέα Δανειακή Σύμβαση, και ένα «κούρεμα» του χρέους η χώρα υπό καθεστώς ελεγχόμενης χρεωκοπίας, οδηγείται στις εκλογές του Μαΐου 2012  και στο σχηματισμό της τρικομματικής κυβέρνησης Σαμαρά, με συνεργασία μνημονιακών και πρώην αντιμνημονιακών δυνάμεων, και σύνθημα την «επαναδιαπραγμάτευση» του Μνημονίου. Αντ΄αυτής επιβάλλεται το Μεσοπρόθεσμο Πλαίσιο 2013-2016 του Νοεμβρίου 2012, υπό το κράτος του οποίου καταργούνται και τα τελευταία υπολείμματα κρατικής ανεξαρτησίας, εργασιακών, κοινωνικών και δημοκρατικών δικαιωμάτων, αλλά και των ελπίδων οικονομικής ανάκαμψης και προοπτικής. Ήδη από τα πλέον επίσημα χείλη ομολογείται ότι η όλη πολιτική των Μνημονίων υπήρξε οικονομικά λανθασμένη, καταδικάζοντας την Ελλάδα σε μόνιμη ύφεση, υπανάπτυξη και δυστυχία.

Στην ψυχρή γλώσσα των αριθμών τα αποτελέσματα της πολιτικής αυτής κατά την παρελθούσα τριετία οδήγησαν χονδρικά στη συρρίκνωση του ΑΕΠ από 230  σε 194 δις, στη διόγκωση του δημόσιου χρέους από 140% σε 175% του ΑΕΠ, στην εκτίναξη της ανεργίας από 10% σε 30%, σε μια κατάσταση που εκφράζεται γενικά ως αρνητική ανάπτυξη της τάξεως του 7% ετησίως, μέσα σε ένα τρομακτικό πλαίσιο τρεισήμισι χιλιάδων αυτοκτονιών, αναρίθμητων πτωχεύσεων, μαζικής φυγής των νέων στο εξωτερικό και διάλυσης του κοινωνικού ιστού.

 Οι ξένοι πιστωτές, εφαρμόζοντας με άλλη μορφή την αποικιακή πολιτική κατάκτησης, υφαρπαγής της δημόσιας, αλλά και της ιδιωτικής περιουσίας και εκμετάλλευσης των πλουτοπαραγωγικών πηγών της χώρας, χωρίς να δεσμεύονται από καμιά ασυλία του διεθνούς δικαίου, σε αγαστή συνεργασία με τους εκπροσώπους του ελληνικού «τριγώνου της αμαρτίας», πολιτικών, επιχειρηματιών και διαπλεκόμενων μέσων μαζικής επικοινωνίας, επανέφεραν έτσι την Ελλάδα σε συνθήκες απόλυτης φτώχειας, ανθρώπινης δυστυχίας, και αναγκαστικής μετανάστευσης. Η συνδυασμένη αυτή επίθεση εξαπολύθηκε κατά των λαϊκών τάξεων με απολύσεις και καταργήσεις των στοιχειωδών  αρχών του εργατικού δικαίου, κατά των μεσαίων στρωμάτων με εξοντωτική φορολογία, ελαχιστοποίηση μισθών και συντάξεων και κλείσιμο των μικρών επιχειρήσεων, και κατά των διανοουμένων με συστηματική υποβάθμιση του κύρους των επιστημονικών επαγγελμάτων, κατάργηση ιδρυμάτων και επιστημονικών φορέων, και ευθεία προσβολή της ανεξαρτησίας της Δικαιοσύνης.

Τους τελευταίους μήνες όλες οι κοινωνικές τάξεις, από τους μισθωτούς και συνταξιούχους, τούς εμπόρους και επαγγελματίες, τους αγρότες και τους ναυτικούς, τους ιδιοκτήτες και τους πολυτέκνους, τους γιατρούς και τους μηχανικούς, τους φοιτητές και τους στρατιωτικούς, τους δικηγόρους  και τους δικαστές, αντιμετωπίζονται από την κυβέρνηση με όρους άκρας λιτότητας, ουσιαστικής εξουθένωσης και πολιτικής επιστράτευσης, οδηγώντας  σε απρόβλεπτες εξελίξεις. Σύνταγμα και κοινοβουλευτική τάξη, εθνικό δίκαιο και ατομικά δικαιώματα, νομικός πολιτισμός και πολιτειακοί θεσμοί παραβιάζονται, καταπατούνται και καταργούνται. Αυτό είναι κάτι περισσότερο από έγκλημα, είναι πολιτικό, κοινωνικό  και εθνικό λάθος.

Σ’ αυτό το γενικότερο κλίμα, υπερασπιζόμενος τη μεγάλη και πρωτοφανή απεργιακή κινητοποίηση των δικαστών και τον αγώνα ολόκληρου του ελληνικού λαού κατά του Μνημονίου, ο Εισαγγελέας Πρωτοδικών Χανίων Ιωάννης Πενταγιώτης δημοσίευσε με την τόλμη και αρετή, που αρμόζει στους λειτουργούς της Δικαιοσύνης, τη γνωστή επιστολή , που αποτέλεσε την αιτία της πειθαρχικής του διώξεως, όπως και της Εισαγγελέως Πρωτοδικών Κεφαλληνίας Βικτωρίας Μαρσιώνη.

Φαίνεται ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται. Στις αρχές της δικηγορικής μου σταδιοδρομίας έζησα την περίοδο της στρατιωτικής δικτατορίας. Τώρα, στο τέρμα της, έμελλε να ζήσω την εποχή της οικονομικής κατοχής. Η Ελλάδα έχει αρκετή εμπειρία αυταρχικών καθεστώτων, οικονομικών χρεωκοπιών, αλλά και αντιστασιακών αγώνων. Ήρωες και προσκυνημένοι,  μάζα  και ηγεσία, πρωτοπόροι και διστακτικοί διακρίνονται σε κάθε φάση της ιστορίας μας.

Είναι τιμή για τον τόπο μας η ανάδειξη ελεύθερων, ανεξάρτητων, φωτισμένων ανθρώπων του πολιτισμού, της διανόησης, της δικαιοσύνης. Ανθρώπων που από την ασφάλεια της θέσης τους προτιμούν τη διακινδύνευση  της υπεράσπισης αρχών και ιδεών, διαλέγουν το δύσκολο δρόμο της τιμής και της υπερήφανης άρνησης του κατεστημένου καθωσπρεπισμού, προβάλλουν το παράδειγμα της αγωνιστικότητας στον κόσμο της αδιαφορίας, του συμβιβασμού και της παραίτησης. Διανοουμένων που εγκαταλείπουν την ησυχία του γραφείου για να μοιραστούν με τους πολλούς το θόρυβο της πλατείας, να συμμαχήσουν με τους εργαζόμενους του χεριού αυτοί οι εργάτες του πνεύματος, να στηρίξουν όλοι μαζί τα πανανθρώπινα ιδανικά της προόδου, της πατρίδας και του δικαίου.

Εάν το άλας μωρανθεί εν τινι αλισθήσεται; Οι δύο Εισαγγελείς μας όχι μόνο δεν αμαυρώνουν, αλλά υπερασπίζονται σθεναρά την τιμή του δικαστικού σώματος, ανταποκρινόμενοι στις προσδοκίες του προδομένου λαού  μας. Σηκώνουν ψηλά το λάβαρο της δικαιοσύνης, συνεχίζοντας τη μεγάλη παράδοση της ανεξαρτησίας των λειτουργών της, εκπροσωπούν όλους τους διανοουμένους της εποχής μας, διαφυλάσσοντας το αγέραστο πνεύμα της ελευθερίας της σκέψης. Και η συμπεριφορά τους, όχι μόνο δεν είναι ανάρμοστη και απρεπής, αλλά επιβαλλόμενη και εναρμονισμένη με τα αιτήματα, τις αξίες και την αποστολή του έλληνα δικαστή, αντιτάσσοντας στη βαρβαρότητα της εξουσίας, στον καταστροφικό πολιτικαντισμό και στον αποτρόπαιο συμβιβασμό, τις αρχές τις δικαιοσύνης, τις συνταγματικές επιταγές και το απαραβίαστο της διάκρισης των εξουσιών.

Όταν σε λίγες μέρες θα βρίσκονται στην αίθουσα του πειθαρχικού συμβουλίου το Αρείου Πάγου δεν θα είναι μόνοι. Θα παρακάθονται μαζί τους οι μεγάλες μορφές της ελληνικής δικαιοσύνης, οι δικαστές του Δικαστηρίου του Ναυπλίου Τερτσέτης και Πολυζωϊδης, που αρνήθηκαν να επικυρώσουν την καταδίκη του Κολοκοτρώνη επί της βαυαρικής Αντιβασιλείας, ο Πρόεδρος του Συμβουλίου της Επικρατείας  Στασινόπουλος και οι παραιτηθέντες Σύμβουλοι του, μετά την κατάλυση της δικαστικής ανεξαρτησίας από τη χούντα των συνταγματαρχών, ο Αρεοπαγίτης Φλώρος και οι τριάντα άλλοι απολυθέντες δικαστές επί του καθεστώτος της επταετίας, ο Πρωτοδίκης Χανίων Γεωργίλης, που έκρινε παράνομη παρεμπιπτόντως την απόλυση του εξ αυτών Εισαγγελέα Ξενάκη.

Η τραγική ειρωνεία της ιστορίας συνδέει στην Ελλάδα τη βαυαροκρατία του 1834 με την γερμανοκρατία του 2013. Αλλά η ιστορία μεταφέρει με ακόμη μεγαλύτερη ειρωνεία από τη Γερμανία στην  Ελλάδα και τα περίφημα λόγια του μυλωθρού του Πότσνταμ προς τον Μέγα Φρειδερίκο. «Υπάρχουν δικαστές στο Βερολίνο».

Είμαι βέβαιος ότι υπάρχουν δικαστές και στην Αθήνα.